Kliknięcie na zdjęcie powiększa je 😉
Po zeszłorocznych wyjazdach do Arco, tegoroczny długi majowy weekend postanowiliśmy dla odmiany spędzić w północnej części Chorwacji, a konkretnie na Istrii, tak aby zwiedzić parę dotychczas nie odwiedzanych rejonów i poszerzyć swoje wspinaczkowe horyzonty. W skład ekipy, oprócz niżej podpisanego weszli: Ewa i Wojtek Hofman, Gabi Zajfert, a jako uczestnik nie wspinający się córka Gabi – Kasia. Miejscem naszego zakwaterowania i bazą wypadową były okolice chorwackiego miasteczka Umag, a konkretnie miejscowość Zambratija położona kilka kilometrów na północ. Wybór podyktowany był wspinaczkową logistyką – chcieliśmy mieć w zasięgu ok. godziny jazdy samochodem co najmniej kilka rejonów położonych w chorwackiej części Istrii, a także legendarny, położony w Słowenii Osp i leżący w jego bezpośrednim sąsiedztwie Črni Kal. Braliśmy też pod uwagę rejony leżące koło Triestu, po włoskiej stronie granicy w Val Rosandra (słoweńska Glinščica). Po całonocnej jeździe, urozmaiconej licznymi korkami, bladym świtem dotarliśmy na parking w klimatycznym miasteczku Bagnoli (Boljunec). Naszym celem były położone w bezpośrednim sąsiedztwie miejscowości rejony skalne, eksplorowane już przed II Wojną Światową, między innymi przez słynnego Emilio Comiciego. Ostatecznie, skuszeni niskimi wycenami dróg i chcąc się po długiej podróży powspinać raczej rekreacyjnie,  odwiedziliśmy dwa sektory: Parete di Bagnoli i Giardini?dinverno. Cóż? Muszę przyznać, że w obu przeżyliśmy zaskoczenie, gdyż wyceny łatwiejszych dróg okazały się mocno ?przedwojenne?. Dość wspomnieć, że niemal natychmiast Gabi przewietrzyła się nieco ?fruwając? na drodze o wycenie 4b (!), a niżej podpisany musiał się mocno napiąć, aby zrobić w OS drogi o trudnościach 5b-5c. Po uważnej lekturze przewodnika i rozmowach z innymi działającymi w okolicy zespołami okazało się, że wyżej opisany rozbrat rzeczywistości z opisem dotyczy głównie dróg łatwiejszych, prowadzonych wiele lat temu. Drogi powyżej 6b-6c już raczej w ten sposób nie zaskakują, a wycena bardziej przystaje do rzeczywistości. Wydaje się, że rejon jest warty odwiedzenia i eksploracji – włoskie wybrzeże od Monfalcone do Triestu obfituje w kilkadziesiąt sektorów o bardzo zróżnicowanym charakterze i trudnościach, a bliskość Ospu i innych rejonów położonych w Słowenii daje możliwość urozmaicenia wspinaczkowego wyjazdu.

            Po wyjątkowo ?atletycznej? rozgrzewce, zakwaterowaniu w wynajętym domu i całonocnym odpoczynku wyruszyliśmy do obfitującego w łatwe drogi chorwackiego rejonu Ponte Porton. Łatwy dojazd, możliwość zaparkowania samochodu ok. 20 m od skał, tudzież obfitość łatwych (od 4b do 6b) dróg – wszystko to sprawia, że rejon wydaje się idealny na pierwszy dzień, szczególnie dla zespołów, które podobnie jak my, nie mają szczególnego ?parcia na cyfrę?. Rejon ma wystawę południową, ale podnóże skał jest ocienione lasem, a bliskość pobliskiej rzeki – Mirny łagodzi nieco upał, więc działalność wspinaczkowa była możliwa nawet w bardzo pogodny, słoneczny dzień.

            W kolejnych dniach kontynuowaliśmy eksplorację chorwackiej części półwyspu Istria, odwiedzając rejony: Čepić, Kamena Vrata i Rovinj. Pierwszy z nich niewart jest chyba zachodu – ocieniony, wilgotny wąwóz i bliskość podmokłego terenu będącego wylęgarnią komarów czynią wycieczkę mało atrakcyjną, szczególnie, że drogi nie grzeszą przesadną urodą. Rejon można ewentualnie odwiedzić w jakiś wyjątkowo upalny dzień, bo głęboki wąwóz, na którego ścianach poprowadzono drogi dość skutecznie chroni przed słońcem, ale trudno mi w gruncie rzeczy ten sektor zarekomendować. Inaczej ma się sprawa w przypadku Kamenych Vrat, skalnego przełomu rzeki Mirny, gdzie spędziliśmy bardzo miłe popołudnie. Rejon szczególnie polecam amatorom technicznego wspinania i ?rajbungów? – bardzo szorstka, szara wapienna skała, dobre obicie i obfitość dróg, a także bardzo dobra logistyka związana z dojazdem i parkowaniem sprawiają, że rejon naprawdę wart jest odwiedzenia. My akurat wspinaliśmy się w sektorze Stone Age, gdzie zlokalizowana jest większość łatwiejszych dróg, ale i amatorzy czegoś trudniejszego znajdą tu coś dla siebie – w rejonie poprowadzono kilka dróg o trudnościach sięgających 8b, z których najdłuższa ma ok. 35 m.

            Za kolejną ?perełkę? chorwackiej Istrii uznałbym Rovinj z położonymi na okrągłym półwyspie rejonami wspinaczkowymi, z których część ma charakter naturalnych nadmorskich klifów, a część powstała w sposób sztuczny, w wyniku pozyskiwania kamienia – kamieniołomy pochodzą z czasów starożytnego Rzymu, a kamień w tej okolicy pozyskiwano aż do XVI – XVII wieku, między innymi na potrzeby Wenecji. Czas mocno zatarł ślady ludzkiej działalności, ale mimo to niektóre sektory sprawiają wrażenie nieco sztucznych, a wspinanie bywa monotonne. Dodatkowo wrażenie psują dość paskudne graffiti, którymi upstrzone są skały. Na szczęście część klifów zachowała swój dziewiczy charakter, a drogi na nich poprowadzono mogą zachwycić zarówno fakturą i kolorem skały, jak i urozmaiconą rzeźbą. Warto odwiedzić też sam Rovinj, miasteczko przypominające nieco Wenecję, z jego wąskimi, wysokimi kamieniczkami, których fundamenty omywane są przez ciemnoniebieskie fale Adriatyku.

            Po kilku dniach spędzonych w Chorwacji przyszedł czas na Słowenię – nasz wybór padł na rejon o nazwie Črni Kal, położony nad noszącą tą samą nazwę wioską. Według mnie był to strzał w dziesiątkę – piękny, rozległy rejon, wiele sektorów i duża ilość zróżnicowanych, długich dróg, wśród których każdy może znaleźć coś dla siebie. Należy tylko mieć świadomość, że wyceny są raczej zaniżone, a trudności nie ograniczają się najczęściej do jednego, czy dwóch przechwytów, tylko towarzyszą nam na całej, często mającej ponad 20 metrów drodze. Przydaje się tu zarówno wytrzymałość, jak i siła, a i umiejętności czysto techniczne też nie będą nam bynajmniej przeszkadzać. Jest to według mnie jeden z najciekawszych odwiedzonych przez nas rejonów, który powinien stanowić obowiązkowy punkt programu dla zespołów odwiedzających te okolice.

            Kolejny dzień był nieco pochmurny i deszczowy, co skrzętnie wykorzystaliśmy na odpoczynek, regenerację sił i zwiedzanie. Odwiedziliśmy śliczne średniowieczne miasteczko Motovun, położone na szczycie wysokiego wzgórza i mające zachowany w dużej mierze średniowieczny układ urbanistyczny. Pospacerowaliśmy, połaziliśmy po sklepach z pamiątkami i lokalnymi pysznościami, a i czas na kawę/piwo itp. atrakcje też się znalazł. A odpoczynek był nam bezwzględnie potrzebny, bo po kilku dniach intensywnej działalności zarówno skóra na palcach jak i mięśnie wołały chórem: ?dość!?.

            Po jednodniowym wypoczynku ruszyliśmy na południe aby odwiedzić rejon o nazwie Limski Kanał, obejmujący sektory skalne położone nad bardzo ciekawym, nietypowym dla adriatyckiego wybrzeża, głęboko wcinającym się w ląd fiordem. Niestety, wilgoć pozostała po porannym opadzie spowodowała, że ograniczyliśmy się do spaceru i ostatecznie przemieściliśmy się do położonego kilka kilometrów dalej Dvigradu, gdzie skały o wyglądzie nieco przypominającym głowy cukru tworzą imponujący mur nad doliną, w której widnieją pozostałości średniowiecznego zamku, opuszczonego po fali epidemii, które niegdyś pustoszyły te okolice. Rejon bardzo ciekawy – niezwykle szorstka skała, teren raczej lekko leżący, bądź pionowy, techniczne, bardzo trudne rajbungi i obłości – wszystko to sprawia, że trzeba przestawić się na zupełnie inne wspinanie. Niestety, część dróg nie zdążyła jeszcze wyschnąć po deszczu, ale i tak znaleźliśmy coś dla siebie. W porze letniej wadą rejonu może być jednak obecność żmij, które lubią wygrzewać się na słoneczku i przed którymi ostrzegają przewodniki.

            Ostatni dzień naszego pobytu na Istrii spędziliśmy ponownie w rejonie Črni Kal – ciągnęło mnie nieodparcie w te okolice i myślę, że w przyszłości jeszcze tam zawitam. Niestety część naszej ekipy była tego dnia umiarkowanie aktywna wspinaczkowo z racji wyjątkowo obfitej i równie obficie podlewanej rakiją kolacji pożegnalnej, którą urządziliśmy sobie w znakomitej restauracji rybnej o nazwie Astarea, położonej na obrzeżach chorwackiego miasteczka Brtonigla.

            Ogólne wrażenia z Istrii pozytywne – okolica miło zaskakuje w porównaniu z południową częścią Chorwacji – jest zielono, wzgórza są porośnięte lasami, dnem dolin płyną rzeki, a krajobraz jest nieco zbliżony do słoweńskiego. Bardzo miłe wrażenie odnieśliśmy też z miejsca zakwaterowania – cena była naprawdę umiarkowana, a standard bardzo przyzwoity. Ilość pobliskich rejonów wspinaczkowych też jest imponująca – przez kilka dni odwiedziliśmy zaledwie parę z nich, omijając te położone nieco dalej, bądź zwyczajnie dla nas za trudne. Niestety Chorwacja jest obecnie dość droga, jeśli chodzi o zakupy spożywcze i paliwo – ostatecznie większość zakupów staraliśmy się robić w Słowenii w miejscowości Koper, gdzie znajduje się kilka o wiele tańszych od chorwackich supermarketów, a także niezły sklep wspinaczkowy o nazwie Iglu Šport (adres sklepu: Koper, Ljubljanska cesta 3), gdzie można między innymi zakupić bardzo dobry i bogato ilustrowany przewodnik wspinaczkowy po Istrii, obejmujący rejony położone zarówno we Włoszech i Słowenii, jak i w Chorwacji. Przewodnik wydany przez wydawnictwo Sidarta nosi tytuł ?Adriatic Coast – Istria?, a jego część opisowa jest starannie przetłumaczona na kilka języków, w tym oczywiście angielski i niemiecki. Innym przewodnikiem, z którego korzystaliśmy jest przewodnik wspinaczkowy po Chorwacji autorstwa Borisa Čujića, wspinacza znanego chyba najbardziej z przejść w rejonie Paklenicy.

            Na koniec chciałbym jeszcze raz podziękować całej ekipie za wspólnie spędzony czas, niezapomniane chwile i fajne wspinanie, a także za uczestnictwo w sesjach fotograficznych i udostępnienie zdjęć.
Linki z chorwackimi rejonami wspinaczkowymi: ClimbIstria i DalmatiaClimbing

Z górskim pozdrowieniem – Kuba Kamiński

Kliknięcie w fotkę powiększa ją 🙂
Nowy Rok dla większości z nas rozpoczął się, jak zazwyczaj, od planowania, określania celów i stawiania sobie nowych wyzwań. My np. zaczęliśmy od tych wspinaczkowych i postanowiliśmy, że po uporaniu się z sesją odwiedzimy jakiś nowy rejon wspinaczkowy. Wybór tym razem padł na Sperlongę – włoskie miasteczko położone ok 120 km na południowy wschód od Rzymu. Przekonały nas przede wszystkim stosunkowo tanie bilety lotnicze w idealnym terminie, dobra opinia wśród znajomych i obiecujące prognozy pogody.

Przylecieliśmy z Modlina na lotnisko Ciampino w Rzymie, gdzie wypożyczyliśmy samochód, aby dojechać do celu naszej podróży. Nocowaliśmy w miasteczku Fondi, gdzie wynajęliśmy małe mieszkanie na poddaszu za 4 euro za noc (opcja ta była szczególnie kusząca, ponieważ kemping kosztował 7 euro). Cena rewelacyjna, krzesła tylko trochę się łamały, ale za to mięliśmy duży taras. Trochę żałowaliśmy, że nie spaliśmy na plaży w grocie, jednak teraz jest to zabronione, ponieważ niestety większość śpiących tam do tej pory ludzi nie sprzątała po sobie, a co za tym idzie, z roku na rok grota wyglądała coraz bardziej przypominała wysypisko śmieci.

Pierwszego dnia rozwspinaliśmy się na łatwiejszych drogach w grocie, tj. sektorze o nazwie „Grotta dell’Areonauta”. Gdy tylko ją zobaczyliśmy zrobiła na nas ogromne wrażenie. Do tej pory nie widzieliśmy jeszcze tak dużego przewieszenia przechodzącego w zdumiewających rozmiarów dach. Dużym plusem jest możliwość wspinania się tam w deszczu. Pewnego razu byliśmy tak zajęci wspinaniem, że dopiero pod koniec dnia, po wyjściu na plażę zorientowaliśmy się pada deszcz i to prawdopodobnie od kilku godzin.
W grocie znajduje się ponad 30 dróg o trudnościach od 6a po 8c+. Charakter dróg zdecydowanie różni się od naszej polskiej Jury. Przeważają długie, ciągowe, przewieszone drogi po dużych, dobrych chwytach. Przyjeżdżając pierwszy raz w taki rejon warto obserwować miejscowych wspinaczy, którzy doskonale wykorzystują rzeźbę skały, aby jak najbardziej ekonomicznie przejść trudności. Na pierwszy rzut oka wspinanie wydaje się być tu niezwykle siłowym oraz wytrzymałościowym, jednak już po jednej wstawce można zorientować się, że wykorzystując różne techniki wspinaczkowe, takie jak haczenie pięty, drop knee czy po prostu technikę skrętną nie trzeba zużywać aż tyle siły jakby się wydawało. Dodatkowo dzięki licznym naciekom i stalaktytom na większości dróg można znaleźć naprawdę komfortowe miejsca restowe.
Mozart, 7a+ – film

Po kilku dniach wspinania nadszedł czas na dzień restowy. Już wcześniej chcieliśmy zjeść słynną włoską pizzę, jednak ku naszemu zaskoczeniu, nigdzie w pobliżu nie mogliśmy znaleźć czynnej pizzerii, tak więc ten dzień był idealny, aby pojechać do pobliskiego miasteczka Gaety na włoski przysmak. Na początku nawet tam żadna pizzeria, którą mijaliśmy nie była otwarta. Po kilkudziesięciu minutach poszukiwań Kuba coraz bardziej się niecierpliwił, bo Jemu najbardziej zależało na tej pizzy (pewnie tym przekonałam Go do wyboru Włoch), ale w końcu znaleźliśmy otwartą restaurację, w której menu była nasza wymarzona pizza. 

Usiedliśmy, wybraliśmy składniki i z niecierpliwością czekaliśmy na kelnera. Po kilku minutach przyszedł, powiedzieliśmy co chcielibyśmy zamówić, na co On odpowiedział Nam (BYŁA GODZ. 15!), że „IN THE MORNING we haven’t got pizza”. Warto było wtedy zobaczyć minę Kuby? Tak więc zamówiliśmy makaron z sosem pomidorowym i tego dnia też nie udało nam się zjeść pizzy, za to następnego Kuba już nie odpuścił i mimo że przyszliśmy o 18 i też okazało się, że to zbyt wczesna pora to poczekaliśmy ok. 30 min aż rozpalą piec i w końcu udało się!

Drugim miejscem, w którym wspinaliśmy się było „Approdo del proci” – sektor po lewej stornie od groty, zaraz przy plaży. Tutaj przeważają pionowe ściany i jest dużo więcej łatwych dróg, nawet piątkowych, z czego najtrudniejsza to 7b+.
Niestety na części z nich asekuracja już dawno nie była wymieniana i patrząc na niektóre spity rezygnowaliśmy z danych dróg.

Podsumowując, Sperlonga zdecydowanie jest miejscem, które warto odwiedzić, szczególnie jeśli wspina się na poziomie co najmniej 7a. My mieliśmy za mało czasu, żeby powspinać się w innych sektorach, jednak jadąc do Sperlongi oczywiście byliśmy nastawieni głównie na wspinanie w grocie, jednak uważam, że jest to rejon do którego przyjeżdża się raczej raz, robi się to, co ma się zrobić i na następne wyjazdy wybiera się już nowe miejsce. Zdecydowanie nie jest to Siurana, gdzie wspinania dla nikogo nigdy nie zabraknie. Myślę jednak, jest mało miejsc jak Sperlonga, gdzie znajduje się tak orgomna grota, w dodatku położona w tak niezwykle pięknym miejscu. Pomimo dużych ilości piasku w plecakach, wspinanie na plaży na swój niepowtarzalny klimat. Mogliśmy poczuć się jak na prawdziwych wakacjach, łoić trudne dla nas drogi i odpoczywać leżąc na plaży z przepięknym widokiem na morze. Jeśli ktoś jeszcze nie był w Sperlondze, to zdecydowanie polecam, aby ją odwiedził.

Ewa Grzeszczak

Szukając jakiegoś fajnego miejsca do wspinu i przy okazji do pooglądania świata w majówkę, zdecydowaliśmy się na Italię. Bo wiadomo i słoneczna, i dobrego wina można pokosztować, że o ośmiorniczkach nie wspomnę. Przez Booking.com klepnęliśmy kwaterę  Residence Monika, w Riva del Garda. Rozsądny stosunek jakości do ceny, biorąc pod uwagę, że na miejscu to początek sezonu  żeglarskiego, rolkowego, rowerowego, biegowego, wspinaczkowego i Bóg wie jakiego jeszcze, co zwłaszcza w weekendy dało się zauważyć. Poza tym blisko nad jezioro, w skały no i do Lidla, co ważne gdy budżet napięty. Na miejscu basen pod palmami, ruszty do grilla, wypożyczalnia rowerów, duży parking dla samochodów i cisza, i spokój.  Do Arco, mekki zakupów sprzętu i ciuchów trekkingowo-wspinaczkowych, 10 minut samochodem. Trzeba tylko pamiętać o sjeście, w większości sklepów jest od 12,30 do 15.

Wspinaczkowo zaliczyliśmy dwa rejony: Val Lomasone  i Nago Torbole.  Oba ciągną się jak spaghetti i oba w większości sektorów są usytuowane kaskadowo. A to znaczy, że można robić bardzo fajne zdjęcia będąc na wysokości wspinacza a nie jak to bywa zazwyczaj- od dupy strony:).

A skały to dobrze trzymający wapień, choć na bardziej popularnych V i VI czasem trzeba spinać łydy i poślady, i uwierzyć w tarcie, zanim znajdzie się coś, z czego można spokojnie zrobić wpinkę. Niemniej jest to  nieporównywalnie bardziej komfortowe wspinanie niż na Jurze. Wielość i różnorodność dróg usatysfakcjonuje każdego, czego najlepszym dowodem jest to, że pod skałą można było spokojnie porozumiewać się po polsku z większością wspinaczy.
Czasami kłębił się tam dziki tłum, ale ci z parciem na cyfrę zawsze byli w stanie znaleźć coś do złojenia a ci bardziej leniwi -znaleźć kawałek cienia do hamaka rozwieszenia. 

Czesi byli wyluzowani na tyle, że asekurowali siedząc na turystycznych krzesełkach a do Rosjan wystarczyło odezwać się w ich ojczystym języku, żeby spakowali manatki i poszli gdzie indziej.

Zasadniczo w północnej części jeziora Garda każdy, komu nieobca jest jakakolwiek forma aktywności fizycznej znajdzie coś dla siebie. Można pobiegać romantycznymi deptakami nad wodą, można wjechać na rolkach na pobliską Monte Brione-  widoki niezapomniane a zjazd nawet bardziej.
Można zwiedzić zamek w Arco a dla wielbicieli lokalnej fauny i flory godne polecenia jest  arboretum, w którym dosłownie żółwie z ręki Ci jedzą.

O ile uda się trafić w pogodę nie można się tu nudzić. My mieliśmy trzy dni z deszczem, ale  Silna Grupa pod Wezwaniem w składzie: Dwóch Kotusiów, Dwóch Doktorów, Dwóch Błaszczyków z Przychówkiem , Pirat i Starszy Wilk degustowała lokalne trunki i specjały kuchni śródziemnomorskiej. A także wieczorami oddawała się rozrywkom intelektualnym:)

Agnieszka Błaszczyk i Krzysztof Kalas

Łódzki Klub Wysokogórski pod koniec 2015 roku udostępnił topo (topo 1, topo 2 i topo 3) rozwijającego się rejonu wspinaczkowego Grecji. Mowa o Leonidio, malowniczym miasteczku położonym w dolinie tuż nad morzem. Nie trzeba było długo czekać, aż grupa sympatyków wspinania, z klubu jak i spoza jego szeregów, postanowi sprawdzić czy wspinanie rzeczywiście tam istnieje oraz czy warto wybrać się w to miejsce. Jeśli jesteście ciekawi jak wyglądała nasza przygoda ze wspinaniem w Leonidio oraz czy warto tam pojechać w zimowe dni, kiedy pogoda nie pozwala na wspinanie w naszych rodzimych skałkach, to zapraszam do lektury tego tekstu. 

Podróż.

Wyjazd zaplanowaliśmy między 27 lutego do 8 marca. Aby dostać się do Leonidio polecieliśmy samolotem z Warszawy Modlin do Aten. Bilety kupiliśmy kilka miesięcy wcześniej co pozwoliło nam zaoszczędzić trochę grosza. Nasz pierwotnym plan zakładał wypożyczenie samochodu, gdyż z lotniska musimy jeszcze przejechać około 250 kilometrów. I tu napotkaliśmy pierwsze problemy. Niestety ale skład ekipy był zbyt młody abyśmy mogli wypożyczyć jakikolwiek sensowny samochód. Dlatego postanowiliśmy skorzystać z planu B, którego oczywiście nie mieliśmy, i udać się autobusem na Bus Station w Atenach. Ponieważ było już po północy, a wszystkie napisy na dworcu były w jakże znanym nam jeżyku greckim, nie bardzo wiedzieliśmy co dalej z sobą począć. I tu z pomocą przyszedł nam  nasz przyjaciel, taksówkarz. Uprzejmie nam wyjaśnił, że autobusy jeżdżą dopiero od 7 rano ale on może nas do Leonidio zawieść. Po krótkich negocjacjach i sprzeczkach udało się nam dojść do porozumienia i pojechaliśmy do miejsca naszego przeznaczenia taksówką.  W ten oto sposób znaleźliśmy się w Leonidio, gdzie pierwszą noc spędziliśmy pod gołym niebem.

Zakwaterowanie

Następnego ranka skontaktowaliśmy się z właścicielem kempingu (Cemping Semeli), na którym zamierzaliśmy nocować. Właściciel po około 40 minutach przyjechał na kemping. Wypożyczył nam namioty, opowiedział o okolicy i udzielił wszelkich niezbędnych wskazówek na temat miasteczka. Warto zaznaczyć, że kemping w czasie, w którym na nim przebywaliśmy oficjalnie był zamknięty oraz w remoncie. Remontowane były między innymi obie łazienki i część przeznaczona do rozstawiania namiotów. Dlatego na pytanie o cenę pobytu dostaliśmy odpowiedź, że się dogadamy. W efekcie policzono nam po 4 euro za dobę Warunki na polu pomimo remontu były naprawdę komfortowe. Dodatkową zaletą jest fakt iż pole znajduje się około 30 metrów od morza co pozwala na przyjemne plażowanie w dni restowe.  

Wspinanie

Wspinanie, czyli części która interesuje wszystkich najbardziej. Aby wspinać się w Leonidio konieczne będzie posiadanie na miejscu środka transportu. My wypożyczyliśmy samochód z jedynej wypożyczalni w miasteczku. Z samego kempingu, który jest położony jakieś 30 metrów od morza do samego Leonidio, są aż 4 kilometry a  stamtąd w zależności od rejonu w jaki się wybieramy trzeba doliczyć drugie tyle albo i więcej. Sektorami, które odwiedziliśmy były: Mad Wall, Cave of Panagia, Hot Rock, Red Rokc, Twin caves oraz Mars. Darmowe topo, które można znaleźć w intrenecie czy też na profilu ŁKW jest już nie aktualne. Dlatego warto odwiedzić stronę climbing-leonidio, która jest prowadzona i aktualizowana na bieżąco przez osoby, które drogi w tym rejonie obijają. Ważną uwagą jest to aby mieć kask dla asekurującego ponieważ drogi są nowe i czasami jest krucho. Zazwyczaj są to drobne kamyczki ale zdarzały się też większe kąski, które leciały w dół.

Hot Rock i Red Rock

Wspinanie jest dość specyficzne. Wyjeżdżając nastawiałem się na wspinanie w przewieszonym terenie po urozmaiconej rzeźbie. Tymczasem zostałem skonfrontowany z długimi, równie ładnymi drogami ale w pionie/połogu. Jeśli ktoś szuka technicznego 40 metrowego wspinania po pionowych drogach to z pewnością powinien odwiedzić Hot Rock. Rejon ten jest skąpany w słońcu co stanowić może jego wadę w upalne dni. Skała ta oferuje wspinanie po technicznych pionowych drogach o stopniu trudności od 6a do 7b. My zrobiliśmy tam kilka 6c i 6c+, które pokonaliśmy stylem OS lub FL. Podobnym rejonem, na który zawitaliśmy tylko na chwile z powodu, jedynego podczas całego wyjazdu dnia złej pogody był Red Rock. Jednak wspinanie tutaj jest po dużo łatwiejszych drogach których trudność sięgają jedynie 6b. Wzdłuż ściany Red Rock rozciąga się lina poręczowa. Jest to zabezpieczenie, z którego warto skorzystać w czasie asekuracji.

Mad Wall i Cave of Panagia

To rejony położone zdecydowanie najbliżej pola namiotowego. Podejście pod te skały jest jednak dość męczące, gdyż po 40 minutowym spacerku (jeśli idziemy z pola na pieszo a nie samochodem) czeka nas jeszcze 20 minutowe strome podejście. Wspinanie tutaj jest bardzo łatwe, chociaż trzeba uważać na kruszące się stopnie. Cave of Panagia charakteryzuje się tym, że po około 30 metrach wspinania po połogu wychodzimy na półkę skalną znajdującą się pod przewieszeniem. Właśnie z tej póki zaczynają się trudniejsze drogi od 7a w górę. Przed wyjazdem warto sprawdzić aktualne topo tego sektora, gdyż ciągle są tam dobijane nowe drogi.

Twin Caves oraz Mars

Dwa rejony dla których zdecydowanie warto odwiedzić Leonidio.

Twin Caves ma zdecydowanie większy wachlarz trudności dróg niż Mars. Wspinać się tu można na drogach łatwych jaki i trudniejszych. Podejście nie jest zbyt męczące i szybko znajdujemy się pod skałą. Jest to rejon w dużej mierze przewieszony, w którym  występuje sporo tuf i nacieków skalnych. Zaletą jest niewątpliwie fakt, iż na wiele dróg wystarczy nam lina 60 m.

Mars to rejon, który jest obowiązkowa pozycją w Leonidio. Przewieszenie i niesamowite długie tufy wywierają ogromne wrażenie już na samym podejściu, które swoją drogą jest długie i dość męczące. Zaletą tego rejonu jest to, że od godziny 12 znajduje się on w cieniu. Jest to rejon gdzie nie znajdziemy bardzo łatwych dróg. Wycena zaczyna się raczej od 6c. Jest to rejon zdecydowanie dla miłośników wspinania po tufach, stalaktytach i innych naciekach. Znajdziemy tu jednak kilka dróg, które po przejściu początkowego przewieszenia zmieniają charakter na ciągowy po dobrych krawądkach. Należy mieć na uwadze, że lina 60 m nie wystarczy nam tutaj na wszystkie drogi, dlatego warto zaopatrzyć się w trochę dłuższy sznurek.

Te dwa rejony to niewątpliwie najciekawsze miejsca jakie odwiedziliśmy. Właściciel pola stwierdził nawet, że skoro wspinaliśmy się na Marsie i w Twin Caves to byliśmy wszędzie. Jeśli chodzi o nasze przejścia to spektakularnych sukcesów nie było. Udało nam się zrobić sporo dróg OS/FL w stopniu trudności 6c oraz 6c+. Padło kilka 7a również OS/FL co było poprawieniem dotychczasowych życiówek. Naszym łupem padła również bardzo ciekawa droga 7a+ Chuck Notis.

Podsumowując Leonidio to miejsce warte odwiedzenia, oferujące wspinanie zarówno dla początkujących jak i zawansowanych wspinaczy. Jest to świetne miejsce na zimowy wypad, kiedy u nas warunki nie pozwalają na wspinanie. Osobiście jestem pewien, że jeszcze kiedyś wrócę do tego urokliwego miasteczka.
Paweł Walczak